ខ្ញុំនឹងនយោបាយ
...
ពេលខ្លះខ្ញុំពិតជាមានសក្កដានុពលមែនទែន ហានក្លាមែនទែន អង់អាចមែនទែនរហូតដើរចូលក្នុងហ្វុងបាតុកកម្ម ដែលមានដុំថ្មប្រោងព្រាត ក្រោយពេលដែលខ្ញុំបានអានសៀវភៅប្រវត្តិខ្មែរដ៍សែនឈឺចាប់ ខ្លោចផ្សារ និងគោលជំហរទ្រឹស្ត្រីមេដឹកនាំពិភពលោក ។ ប៉ុន្តែពេលខ្លះចិត្តខ្ញុំបែរជាទន់ជ្រាយ ចុះខ្សោយ ខណៈពេលដែលឃើញខ្មែរ ហាក់បីដូចជាលង់ក្នុងភក់ជ្រោះជ្រៅមិនទៅមុខ ហើយចំណែកពលរដ្ឋខ្លះ ហាក់ មិនភ័យព្រួយជោគវាសនាជីវិតប្រទេសជាតិខ្លួន ។
ខ្ញុំមានសង្ឃឹមតឹចណាស់ចំពោះវាសនាជាតិយើងថានឹងបានសុខសាន្ត៖
ទី១ . ចលនានិគមជនយួន បានបន្លែងខ្លួនជាខ្មែរស្រេចហើយ
ទី២ ចលនាមេដឹកនាំខ្មែរបានបែងចែកជាក្រុមតូចៗប្រឆាំងតែគ្នាឯង គ្មានទិសដៅច្បាស់លាស់។
៣. ក្រុមខ្មែរមួយចំនួនផ្សេងទៀតត្រូវបានគេជួល
៤. ចលនាលក់ដូរដីទ្រព្យសម្បត្តិខ្លួនតាមបណ្តោយព្រំដែន
៥. កត្តាពលរដ្ឋមិនអើពើចូលរួមសម្រេចវាសនាជាតិខ្លួន
៦. កត្តាដែលពលរដ្ឋចំណាកស្រុកជាចលករមួយជំរុញឲ្យជាតិជិតខាងយកលេសរុលចូលហើយទាញយកភោគផលទ្រព្យសម្បត្តិខ្មែរដើម្បីវិនិយោគ តាមរយៈការជំរុញពីរដ្ឋាភិបាលរបស់គេនៅពក្រោយ។
៧. ការដាក់អាណានិគមបែបថ្មីតាមរយៈនយោបាយសេដ្ឋកិច្ច ដើម្បីសម្លាប់ខ្មែរដោយប្រយោល
ទាំងនេះសុទ្ធតែជារឿងគ្រោះថ្នាក់របស់ជាតិ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ រដ្ឋាភិបាលបែរជាជំរុញឲ្យខ្មែរចំណាក់ស្រុកដើម្បីធ្វើជាកម្មករគេ មិនព្រមបង្កើតការងារក្នុងស្រុក ច្នៃប្រឌិតតំបន់ផ្សេងៗឲ្យទៅជាវិស័យឧស្សហកម្មទេសចរណ៍ ឧស្សាហកម្មកសិកម្ម និងមានបណ្តុះបណ្តាលបច្ចេកដល់និស្សិតជំនាន់ក្រោយៗឲ្យកាន់ប្រសើរឡើង គិតតែនាំគ្នាជួយដី លក់ទ្រព្យជាតិឲ្យបរទេសកាប់គាស់កាយគ្មានសល់ ចុងក្រោយនៅសល់តែសម្បកសម្រាប់កូនខ្មែរ។
មេដឹកនាំបែបនេះសូមអស់លោកពិចារណាខ្លួនអស់លោកចុះ ថាជាមេដឹកនាំរបស់ខ្មែរឬមេដឹកនាំដើម្បីបរទេស?
